FAKİR BİR AİLENİN BEŞ ÇOCUĞUNUN EN BÜYÜĞÜYDÜM..

Fakir bir ailenin beş çocuğunun en büyüğüydüm, ailece en çok sevdiğimiz yemek köfte idi, babam maaşın alınca 1 kg kıyma alır kendi elleriyle hazırlrdı köfteleri, kıymaya biraz bayat ekmek rendeler, soğan mayadanoz, karabiber, kimyon, birde yumurta kırar, güzelce yoğurur hazırlardı.

Sayardık kaçartane düşüyor diye, annem köftenin yanına patates biber kızartır üzerine domates sosu yapar, yanına bulgur pilavı birde salata, ayda bir gün deymeyin keyfimize olurdu. Hep dikkatimi çekerdi babam bizlere yedirir çok sevdiğini bilirdim ama biz doyana kadar patates biber, ağzına bir köfte koymazdı, eğer kalırsa yerdi. Ne zaman evlat sahibi oldum, o zaman anladın babamı, yemeyip yedirmek evlat varken boğazından geçmemek böyle bir şeymiş.

İşte öylece hepimizi yemeden yedirip giymeden giydirip büyüttüler iş güç sahibi yapıp yuvadan uçurdular. Şimdi bile hangi kardeşime sorsanız en çok sevdiğin yemek diye köfte derler, hepsi o günleri hatırlar. İyice yaşlanan babamı her fırsatta sahildeki lokantaya götürür,köfte yedirirdim. Bir seferinde yine köfte yemeye götürdüm, kendisi yemek istedi, titreyen elleriye köfteyi almak isterken çatalı düşürdü, yemek üzerine sıçradı,ardından su bardağını devirerek kırdı. Herkes farklı yüz ifadeleriyle bize bakıyordu,