OKUYUNCA TÜYLERİNİZ DİKEN DİKEN OLACAK

Bir zamanlar bir yerde Allah’ın bir veli

kulu yaşardı. Temiz kalpli, ihlaslı, safça

bir mü’mindi. Her gördüğünü iyiye

yorumlar, Allah’a çok tevekkül ederdi. Bir

kötülük, bir çirkinlik görse iyi tarafından

alır, “Bunda bir hikmet vardır” diyerek

gönlünü hoş tutardı. Her şeyin iyi

yönünü görür, gülleri devşirir, dikenlerle

hiç ilgilenmezdi. Yaratandan ötürü

yaratılanı hoş görür, onlara güler yüzle

nasihat ederdi.

Müslümanların kıskanmasına aldırmaz.

Onlara karşı yine hüsnü zan ederdi.

Şeytanı ve nefsini tam ve katıksız

düşman bilir, Allah’a sığınırdı. Nefsinin

hücumlarına karşı iman kalesine girer,

elden geldiğince ona karşı silahlanırdı.

Açıktan küfrünü açıklayanlara, Tevhid’i

bulmaları için dua ederdi. Hayatı nurlu,

gönlü sürûrlu has bir kuldu. Kur’anı

sıkça okur, ayetleri anlamaya çalışırdı.

O gün yine nafile oruca niyetlenmişti.

Dûha namazını biraz erkence kılmış,

şehrin dışına doğru yürüyüşe çıkmıştı.

Çevre duvarlarının dışına ağaç

gölgelerinin sarktığı eski mezarlığa

doğru yürüdü.

Kabristana girdi. Fatiha ve ihlası okudu.

Bunu da, ebedi ikamegâhlarında

yatanların ruhlarına hediye eyledi.

Koyu gölgeli bir ağacın altına oturup

alnında biriken terleri mendiliyle sildi.

Derin bir tefekküre daldı. Mezardakilerin

hallerini düşünüp, onlar için kaygılandı.

Yüreğine ılık bir şeyler aktı, gözleri

yaşardı.

Sevgili Peygamberimiz kabir konusunda

ne buyurmuştu? “Kabir, ya cennet

bahçelerinden bir bahçe ya da cehennem

çukurlarından bir çukurdur.”

Şimdi burada yatanlar acaba

hangisinde?

Acaba bunlar dünya hayatında neler

yaptılar? Nasıl inandılar, nasıl yaşadılar?

Şimdi cennet bahçesinde zevk mi

ediyorlar, yoksa cehennem çukurunda

azap mı çekiyorlar? Bir meraktır kapladı

içini...

Bu eski mezarlıkta kimler yatıyor?

Zengiler, fakirler, iyiler, kötüler, zalimler,

günahkârlar...

Sonra yaşadığı zamanı düşündü... Hiç

ölmeyecekmiş gibi dünya için çalışanları,

mazlumlara eziyet eden zalimleri, vatan,

millet, bayrak diye halkı uyutanları,

bankalarındaki hesaplarını kabartabilmek

için herşeyi mübah sayanları düşündü.

Bir lokma için çöplük karıştıranları,

televizyonda gördüğü sanatçı(!)lara ilah

muamelesi yapanları, sırf okumak için

gittikleri okula; senin giyinişin, kılık

kıyafet yönetmeliğine aykırı diye

umudunu o okula bağlamış kızları okula

almayan zihniyeti, dininin gereği

giyindiği için okuluna alınmayan kızları,

alkolün ve uyuşturucunun batağına

düşmüş gençleri, ekranlarından fuhuştan

başka birşeyin gösterilmediği

televizyonların yöneticilerini düşündü...

Allah’ım aklıma mukayyet ol! Sen ki

duaları kabul edersin. Bizleri

Rasulullah’ın (s.a.v.) sancağı altında

toplananlardan eyle!..

Senin dininin gereklerini yerine

getirmeyenler, bu hayatın sonunda hesap

yok zannediyorlar. Oysa Üstad Necip

Fazıl Kısakürek bir şiirinde:

“Bu hayatın sonunda hesap yok mu

zannettin sen?

Lokantanın garsonu bile; ‘hesap lütfen’

diyor.

Lokantanın garsonu bile hesap

isterken...

Sen nasıl olur da; bizlere herşeyi

bahşeden, sen...

Hesap sormazsın?..

İlahî onları affet, onlara hidayeti nasip

et.”

Ya Rabbi! Çok sürmeden beni de buraya

getirecekler. Benim halim ne olacak? Her

nefis ölümü tadacaktır. “Ölümün acısı üç

yüz kılıç yarasından fazladır.”

buyurulmuş. Ben nasıl dayanacağım?

Şeytan son anda bana musallat olursa

ben ne yaparım? O zaman halim nice

olur. Kabir hayatı, sonra diriliş, hesap

kitap, mizanterazi, sırat, cennet,

cehennem...

Gelen iki meleğe nasıl hesap vereceğim?

Onların sorularına cevap verebilecek

miyim?..

Bu düşünceler içindeyken uyku bastırdı.

Başını yaşlı ağacın gövdesine dayadı.

Dualar mırıldanırken gözü dallara,

yapraklara kaydı. Sanki o yapraklarda

ölmüş insanların isimleri vardı. Onları

okumaya çalıştı. Uyku iyice bastırdı.

Gözleri kapandı. Derin bir uykuya daldı.

Rüyasında mezardakileri gördü. Güyâ

kendisi de ölmüş, orada bulunan kabir

arkadaşları hâl diliyle kendisine bir

şeyler anlatıyorlardı. Geriye dönüşü

olmayan dünya hayatlarını,

çaresizliklerini, nasıl aldandıklarını, halen

hayatta olanlara nasıl gıpta ettiklerini,

kendilerine fırsat verilse ve dünyaya

dönseler sırf Allah’ın (c.c.) rızası için

nasıl yaşacaklarını, hepsini, hepsini...

Sonra kabrin içinde en çok feryatların,

iniltilerin geldiği kabrin sahibine sordu:

Arkadaş halin nedir? Neden en çok

azap sana çektiriliyor?

Kabirdeki şöyle cevap verdi:

Ah!.. Aman... Halimi hiç sorma. Ben

dünya hayatında Allah’a (c.c.) şirk

koştum. Her günah affolunur, benim

günahım affolunmaz.

Anladım...

Sonra anababasına karşı gelenlerin,

katillerin, intihar edenlerin, zulüm

yapanların, zina yapanların, içki

içenlerin, faiz yiyenlerin, kumar

oynayanların, iftira atanların,

riyakârların, münafıkların, rüşvet

yiyenlerin, yetim malı yiyenlerin, sihirle

uğraşanların, avret yerini açanların, karşı

cinse benzeyenlerin, ilmiyle âmil

olmayan alimlerin, hatta sattığı süte su

karıştıranların hayatını dinledi. Çektikleri

azaba tanık oldu.

İçi sıkıldı iyice. Çıldıracak gibi oldu.

Sonra duyduğu kuş sesleriyle, hissettiği

ve tarif bile edemediği eşsiz korkularla

kendine geldi..

Ya sen ey mevta! Nedir tüm bu

güzelliğin sebebi? Seni görünce içim

açıldı, gönlüm rahatladı. Senin yerinde

olması ne kadar isterdim. Belli ki

cennete namzetsin. Seni bu makama

çıkaran nedir? dedi.

İmandır kardeş, iman.

Nasıl yani?

Ben dünyadayken “La ilahe illALLAH

(c.c.) Muhammedürresullah” lafzını tam

manasıya anladım, layıkıyla iman ettim,

ibadet ettim.

Allah’ım bu güzelliklerini hepimize nasip

et, düşüncesi içinde diğer cennetlikleri;

zekat verenleri, oruç tutanları, namaz

kılanları. Allah’ı (c.c.) çokca zikredenleri

anababasına hürmette kusur etmeyen

evlatları, iyiliği emredip kötülükten

nehyedenleri. İffet sahibi insanları,

şehidleri, ehli takva sahiplerini dinledi.

Onlara yapılan izzeti ikramı gördü.

Onlara gıpta ile baktı.

Bizim ALLAH (c.c.) dostu rüyasında

kabir aleminde dolaşırken gelen

gürültülerle uyandı. O kabristana yeni bir

ölü getirilmişti. Kalabalık bir cemaat

vardı. Ölüyü kabre koydular. Üzerini

toprakla örttüler. Yasin, tekasür, ihlas,

fatiha surelerini okuyup dua ettiler.

Ellerini yüzlerine sürüp kabristandan

ayrıldılar. Kabrin başında ölenin oğlu,

kardeşi, bir de imam kaldı. İmam ayağa

kalkıp:

Ey Ahmet oğlu Hasan! diye üç kere

bağırdı.

Dünya üzerinde bulunduğun inancı

hatırla. O da şudur: “Allah’tan (c.c.)

başka ilah olmadığına, Muhammedin

(s.a.v.), Allah’ın (c.c.) Rasulü olduğuna,

senin Rab olarak Allah’a (c.c.) Din

olarak İslam’a, Peygamber olarak Hz.

Muhammed’e (s.a.v.) razı olduğuna dair

şahitliğindir.” dedi...

Artık imamın ve yanındakilerin işi

bitmişti. Son kez kabre bakıp çıkışa

doğru yürümeye başladılar.

Kendisini halen rüyada zannediyordu ki;

karşıdan gelen imam:

Hey! Mübarek kalk ne yatıyorsun?

sözleriyle irkildi ve birden ayağa fırladı.

Sen kimsin? Ben nerdeyim? Öldüm mü?

dedi..

İmam tebessüm ederek:

Korkma, dünyadasın. Güneşin altında

mezarlıkta uyumuşsun. Az önce bir

kardeşimizi ahirete uğurladık.

Uyuyacağına cenaze namazına iştirak

etseydin, daha iyi olurdu dedi.

Çok derin uykudaydım hocaefendi. Öyle

rüyalar gördüm ki... Bende, ölmüş

gibiydim...

Hayırdır inşaallah. Nasıl olsa öleceğiz.

Şimdi önce bir abdest al açılırsın. Sonra

öğlen namazının vakti çıkmadan

namazını kıl.

İmam ve yanındakiler kabristandan

ayrıldılar. O ise halen gördüğü rüyanın

etkisi altındaydı. Elinin tersiyle alnının

terini sildi. Rüyasında bile cehenneme

tahammül edememişken nasıl olur da

yaşadığı hayatı cennete gidebilmek için

harcamazdı...

İlahi! Bizi af ve mağfiret eyle. Rahmeti ve

mağfiretini üzerimizden eksik etme.

Bizlerin canını Senin yolundayken al.

Yoksa biz sorgu meleklerine nasıl hesap

verir, kabir azabına ve cehenneme nasıl

dayanırız?..

İlahi!.. Affet...

Lütfen daha çok kardeşimizin okumasina vesile olmak için lütfen Arkadaş listenizi Sayfamiza Davet edermisiniz ve bu paylaşımı üye olduğunuz bütün gruplarda paylasirmisiniz kardeslerim şimdiden ALLAH razı olsun

OKUYUNCA TÜYLERİNİZ DİKEN DİKEN OLACAK

Önerilen Videolar

Bunlar da İlginizi Çekebilir