YILIN AŞK HİKAYESİ SEÇİLDİ (DİNİ HİKAYE)

Hamza ve Şeyda birbirlerini çocukluklarından beri çok seven iki sevgiliydi… Birlikte büyümüşlerdi… Ayrılmak akıllarının ucundan bile geçmezdi… Artık ikisi de evlenme çağına gelmişti… Ve

evlenmeyi düşünüyorlardı… Her şey Hamza’nın evlilik teklifi yapmasına ertelenmişti… Ama Hamza da bir değişiklik vardı… Eskisi gibi ilgi göstermiyordu..

Şeyda’ya.. Ne olmuştu O’na.. Artık buluşmak istemiyor, mesajlara doğru dürüst cevap vermiyor, hiç aramıyordu… Yoksa başkası mı vardı hayatında..? Bu düşünceler Şeyda’yı çılgına çeviriyordu… Sonunda dayanamadı ve neler olup bittiğini öğrenmek için Hamza’yı aradı…

Alo! Nasılsın Hamza..?

Elhamdulillah iyiyim, sen nasılsın..?

Kaç gündür soğuk davranıyorsun, nasıl

olmamı beklersin..?

Şeyyy bunları sonra konuşsak, şimdi camiye

girmek üzereyim… ALLAH’a emanet ol…

Şeyda elinde telefonla kalakalmıştı… Hamza

camiye girdiğini söylemişti… Oysa Hamza

namaz kılmazdı.. Neden camiye gitmişti ki…

Yoksa namaza mı başlamıştı…! Bir saat sonra

bir mesaj geldi… Hamza göndermişti.. Şunlar

yazıyordu ;

“Günlerdir değiştiğimin ben de farkındayım..

Bu değişikliği de KURAN’a ve NAMAZ’a

borçluyum.. Evet ben namaza başladım.. Ve

birçok şeyi bıraktım.. Tüm kötü huylarımla

birlikte senden de vazgeçmek zorunda

kaldım… Çünkü zina yapmış oluyoruz.. Artık

ne elini tutacağım, ne yanına oturacağım..

Gözlerine bile bakmaktan sakınacağım…

Lütfen bana kızma.. Seni seviyorum…”

Tahmini doğru çıkmıştı Şeyda’nın… Demek ki

bu yüzden kaçıyordu kendinden… Zaten dine

karşı hiç sempatisi olmayan Şeyda, Hamza’yı

elinden aldığını düşünerek iyice düşman

olmuştu Kuran’a, Namaz’a… Ramazan

Bayramı’ydı… Öğle saati olmuş ama

Hamza’dan ne mesaj gelmişti, ne de

aramıştı…

Daha fazla bekleyemeden Şeyda aradı

Hamza’yı…

Bayramın kutlu olsun Hamza…

Seninki de MÜBAREK olsun Şeyda…

Neden aramadın..?

Yetimhanedeyim, fırsat bulamadım…

Yetimhane mi? Senin ne işin var nerden

geldiği belli olmayan o pis çocukların

yanında.. Annesi babası bakmamış, sen mi

bakıyorsun.. Ne kadar dar düşüncelere

sahipsin… Şeyda buna benzer cümleleri art

arda sıralıyordu…

Hamza: Şeyda, dilerim ki ALLAH seni bunlarla

imtihan etmesin… Bir hafta sonra… Şeyda

parkta oturmuş Hamza’yı bekliyordu.. Uzun

süredir görmüyordu O’nu..

Hem kızgındı, hem özlemişti… Hangi duygu ile

karşılayacağını O da şaşırmıştı… Hamza

buluşmak istediğini söylemişti, O da koşa

koşa gelmişti… Çok geçmeden Hamza da

geldi… Ama bambaşka bir insan olmuştu

Hamza.. Şekil verdiği saçları yoktu, sıradan bir

şekilde taramıştı… Top sakalı da yoktu,

SÜNNET olan sakal bırakmıştı… Ve o giydiği

daracık kot pantolonlara, rengarenk ve

üzerinde sevdiği sanatçıların resminin

bulunduğu tişörtlere veda etmiş onların yerine,

geniş pantolon ve yakasız bir gömlek

giymişti…

Sanki Hamza değil de başkasıydı Şeyda’nın

karşısında oturan… Üstelik tokalaşmak için

uzattığı eli de tutmamıştı…

Şeyda..! Biliyorum bendeki bu değişikliğe

alışman zaman alacak.. Sana istediğin kadar

zaman verebilirim… Ama ben artık bu işin

fazla uzamasını istemiyorum dedi ve elindeki

hediye paketini uzattı…

Ne bu..? Aç bakalım neymiş, dedi

gülümseyerek… Şeyda paketi açtı heyecanla…

Ama heyecanı boşa çıkmıştı (kendince).. O

pahalı lüks hediyeler beklerken paketin içinden

çıkanlar tepesini attırmıştı… Pakette KURAN,

BAŞÖRTÜSÜ, TESBİH ve GÜLSUYU vardı…

Gülsuyu’nu bir arkadaşım Medine’den getirdi..

Efendimiz’in Ravza’sının kokusu . . Daha

cümlesi bitmemişti ki Şeyda gülsuyunun

kapağını açıp dökmeye başladı…

Ne yapıyorsun diyerek yerinden fırladı

Hamza… Elindekini alıverdi… Şeyda’nın öfkesi

geçmemişti… Tesbihi alıp kırdı, taneleri etrafa

saçıldı…

Sen kendine eş değil köle arıyorsun… Şu

verdiğin kitap’ta öyle yazıyormuş.. Benden

başka üç tane daha kadın almanı söylüyor..

Ben salak değilim.. Şuna bak bir de başörtüsü

almış… Başörtüyü köleler takar.. Ben özgür

biriyim ve saçlarım da özgür kalmalı… Dedi ve

hışımla kalkıp gitti…

Hamza neye yanmalıydı… Şeyda’nın

doğrularını görmediğine mi, Kuran’a yapılan

hakaretlere mi, kırılan tesbihe mi, dökülen

gülsuyuna mı…?

Nasıl bir zihniyetle büyümüştü ki Kuran’ı böyle

yanlış tanımıştı… Şeyda o günden sonra

Hamza’yı hiç aramadı.. Telefonunu değiştirdi..

Çok geçmedi adresini de… Artık birbirlerini çok

seven iki genç ayrılmışlardı… 7 yıl sonra…

Hamza yine bir Ramazan Bayramı sabahı

yetimhaneden çıkmış bir parkta oturuyordu..

Evlenmemişti… Çocukları çok sevdiği için

oturup onları izlemekten hoşlanırdı…

Bir ara gözü bir çocuğa takıldı… Üstü başı

perişan halde bir kenarda sessiz sessiz

ağlıyordu… Hemen yanına gitti…

– Neyin var küçüğüm, neden oynamıyorsun..?

Çocuk burnunu çeke çeke konuşmaya

başladı…

Bugün bayram.. Herkesin yeni elbisesi var,

benim yok… Herkes babası ile bir yerlere

gidiyor, benim babam bizi terketti.. Herkes

annesiyle eğleniyor, benim annem çok hasta

evde yatıyor…

Baban yoksa ben varım, deyiverdi Hamza…

Çocuk anlamıştı ne dediğini… Gözüne baktı

tanımadığı adamın… Elini uzattı Hamza…

Gel seninle bir yere gidelim… Korkma benden

zarar gelmez sana… Elinden tuttu çocuğun ve

doğruca açık bir mağaza aramaya koyuldu..

Bulmuşlardı… Çocuğa takım elbise aldı..

Yerinde duramayan çocuğa baktı ve derinlere

daldı.. Şeyda ile evlenmiş olsaydı, belki

kendisininde bu yaşlarda bir çocuğu olacaktı…

Öyle dalmıştı ki yanağına dokunan bir

öpücükle kendine geldi… –

– Teşekkür ederim amca…

Hamza’nın ve çocuğun gözlerindeki sevinç

görülmeye değerdi…

Hadi seni evine götüreyim… Eve doğru

giderken Hamza ev için birşeyler de almıştı…

Babasının olmadığını ve hasta olduğunu

söylemişti çocuk.. Evin önüne geldiler..

Hamza vedalaştı çocukla…

Amca seni annemle tanıştırmak istiyorum..

Ben de isterim ama eve girmem uygun

olmaz..

Bir şey olmaz, hadi kırmayın beni.. İstemeden

de olsa içeri girdi… Evin içi perişan haldeydi…

Aldıklarını mutfağa bıraktı.. Mutfakta da kuru

ekmekler dışında bir şey yoktu…

Sonra oturma odasında yatan kadına gözü

takıldı…

Galiba kanser hastasıydı.. Çünkü saçları

dökülmüş, kel kalmıştı…

Anne bak kimi getirdim sana… Kadın oğluna

döndü.. Onu takım elbise içinde görünce

şaşırmıştı…

Benim oğlum nasıl da yakışıklı olmuş, dedi…

O sırada Hamza içeri girdi… Bu nasıl olurdu…

Karşısında duran Şeyda’nın ta kendisiydi… Her

ikisi de donup kalmıştı… Bu durum bir süre

devam etti.. Sessizliği bozan küçük Hakan

oldu…

– Anne bak bu amca bana bu elbiseyi aldı..

Evimize de bir sürü yiyecek aldı.. Artık aç

uyumayacaksın…

Küçüğüm annenle bana biraz müsaade verir

misin? Bir şey konuşacağım onunla…

Tabi ki…

Sessizlik bir süre daha devam etti…

Şeyda başladı konuşmaya…

Senden sonra biriyle evlendim… Zengin ve

modern biriydi.. Başta çok iyiydik… Ama

sonradan ruhsal sorunlar yaşamaya başladı

ve benim kendisini aldattığımı düşünecek

kadar paranoya hale geldi… Ve beni eve

hapsetti…

Beni kapattığı odanın penceresi bile yoktu..

Çocuğumu bile göstermiyordu bana… Aylarca

orada kaldım.. Kısaca bana KÖLE gibi

davrandı (derken mahcubiyetle başını öne

eğdi)… Sonra durumu düzeldi.. Ama bu arada

ben kansere yakalandım… (özgür kalacak

dediği saçları artık yoktu)..Hasta olduğum için

üzerime kuma getirdi…(Yıllar önceki

söyledikleri geldi yine aklına)…

Sonra da beni ve oğlumu evden kovdu…

Oğlum şimdi yetim gibi büyüyor… Ve sen yıllar

sonra yine bir yetimi sevindiriyorsun yine…

Çok pişmanım… Söylediğim her sözün

cezasını çektim yeteri kadar… Hamza

konuşmuyor, Şeyda ise ağlıyordu….

Konuşmadan çıkıp gitti Hamza…

Ve ertesi gün… Kapı çalındı… Gelen

Hamza’ydı.. Küçük Hakan Onu içeri davet

etti…

Şeyda yatağında oturuyordu… Hamza’yı

görünce heyecanlandı… Elinde bir paket

vardı… Bu paket yıllar önceki paketin

aynısıydı… Yoksa, yoksa içindekiler de aynı

mıydı..?

Paketi aldı ve heyecanla açtı paketi.. Evet aynı

Kuran, aynı başörtüsü, aynı tesbih (Tesbih

kırılmıştı evet ama Hamza taneleri tek tek

toplamış tekrardan dizmişti) ve gülsuyu…

Kapağını açtı gülsuyunun.. Aynısı olup

olmadığını anlamak istedi… Kokladı, gayet

güzel kokusu vardı hâlâ…

Aynısı olsaydı bozulurdu diye düşündü… Sanki

içini okumuş gibi “Aynı gülsuyu” dedi

Hamza…. Bozulmadan durmuştu yedi yıl

boyunca…

Bunlar senin Şeyda.. Eğer pişmansan

biliyorum ki can atıyorsundur dinine dört kolla

sarılmak için.. işte sana fırsat.. Kuran okumayı

bilmediğini biliyorum ama mealini oku..

Okuduktan sonra da kararını ver… Yıllarca

sakladım bunları.. Niye sakladığımı bilmeden..

Demek ki bu gün içinmiş…

Ve bir kitap daha çıkardı..

Bu da senin.. Kitabın adı Hz. Fatıma.. Bir

kadının örnek alması gereken büyük insanın

hayatı… Bunu da oku…

Ve cebinden küçük bir kutu daha çıkardı…

Bu da senin… Yıllar önce almıştım.. O gün

parkta vermeye fırsat bırakmadın.. 15 gün

sonra yine geleceğim, iyi düşün karar ver… Ve

arkasını dönüp gitti… Kutuyu açtı Şeyda..

Evlilik yüzüğü vardı içinde.. Nasıl olur da

evlenmek isterdi ki kendisiyle…

Kanserdi ve ölecekti… Sonra gözü Kuran’a

takıldı..

Elini uzattı almak için… Hayır

alamazdı.. Kuran’a abdestsiz dokunulmadığını

biliyordu… Yerinden kalktı usulca.. Daha önce

gördüğü ve bildiği kadarıyla abdest aldı…

Tekrar Kuran’ı almaya yeltendi.. Hayır yine

dokunamazdı… Başörtüsünü aldı ve başını

örttü… Aynaya baktı.. Nasıl da güzel

olmuştu… Şimdi Kuran’ı alabilirdi… Ve

okumaya başladı… 15 gün sonra… Hamza

yine kapıdaydı… Şeyda kapanmıştı ve ayağa

bile kalkmıştı… Gördükleri karşısında öyle

memnun oldu ki hemen

“Helalim olur musun” deyiverdi…

Evlenmişlerdi…

Şeyda tedaviye devam ediyor.. Gittikçe

iyileşiyordu…

Hz. Fatıma’nın hayatı onu öyle etkilemişti ki

her haliyle Onu örnek almaya çalışıyordu..

Şeyda’da ki bu büyük değişiklik de Hamza’ya

kendisinin yıllar önce nasıl değiştiğini

hatırlatıyordu..

Ikisi de doğru yolu bulmuşlardı… Sürekli

okuyup kendilerini geliştiriyorlardı… Şeyda

ölümden korkmuyordu artık…

Tam anlamı ile dört dörtlük bir mü’mine

olmuştu…

Bir yıl sonra…

Çok istedikleri hacc farizasını yerine getirmek

için uçağa binmişlerdi..

Hakan da yanlarındaydı…

Üçünün de içi içine sığmıyordu…

Lebbeyk Allahumme Lebbeyk nidaları ile

kutsal topraklara ayak bastılar… Bir hafta

olmuştu Medine’ye geleli…

Bir akşam vakti otelde Hamza Şeyda’ya

seslendi

“Hanım hadi namaza geç kalıyoruz”… Ses

vermedi Şeyda… Tekrar seslendi

“Canım hadi ama geç kalıyoruz”.. Yine ses

yok…

Yatak odasına doğru ilerledi Hamza…

Şeyda yatıyordu… Anlamıştı… O sonsuz

yolculuğuna çıkmıştı…

“İnna lillahi ve inna ileyhi raciun” diyerek

Şeyda’nın elini tuttu…

Elinde bir not vardı… “Hamzam kendimi iyi

hissetmiyorum… Çok istemiştim kutsal

topraklarda can vermeyi… Galiba RABB’im

duamı kabul ediyor.. Vasiyetimdir: Beni senin

aldığın gülsuyu ile yıkasınlar”… Cenaze

işlemleri yapılmıştı… Şeyda morga kaldırılmış

ve Türkiye’ye gönderilecekti…

O gece Hamza uykuya daldı.. Rüyasında Hz.

Fatıma’yı görmüştü… Ve elinde o gülsuyu…

Şeyda’yı yıkıyordu Hz. Fatıma… Ve

mırıldanıyordu gülümseyerek

“Cennette arkadaş lazım bana” diyordu… Kan

ter içinde uyandı Hamza…

Ve bir daha uyuyamadı… Sabah hemen kalktı

gülsuyunu aramaya başladı…

Yoktu.. Koşarak morga gitti.. Görevliye yalvara

yakara Şeyda’nın bulunduğu kabini açtırdı…

“Bismillah” diyerek açtı yüzünü…

Şeyda öyle gülümsüyordu dişleri görünüyordu

bu gülümsemeden… Elleri titredi Hamza’nın…

Ağlıyordu bir taraftan…

Öyle güzel kokuyordu ki naaşı insanı

büyülüyordu sanki… Biraz daha açtı örtüyü…

Ve ve ve düşüp bayıldı oracıkta…

Gülsuyu kutusu boş bir şekilde orada

duruyordu…

Evet Şeyda Hz. Fatıma tarafından o gülsuyu

ile yıkanmıştı…

Okuduysanız Beğenip Paylaşalım Bu Güzel Kıssayı Herkes Okusun.

YILIN AŞK HİKAYESİ SEÇİLDİ (DİNİ HİKAYE)

Önerilen Videolar

Bunlar da İlginizi Çekebilir