Eşi boşanmak isteyince..

Her akşam olduğu gibi eve geldim, eşim Amy yemeği hazırlamış ve servis ediyordu. Elinden tutarak önemli bir konu hakkında konuşmamız gerekiyor dedim, masaya oturduktan sonra sessiz bir şekilde yemeğini yemeye başladı. Gözlerindeki korkuyu hissedebiliyordum. Bir an ne diyeceğimi bilemedim, lakin söylemem gerekiyordu. Derin bir nefes aldıktan sonra boşanmak istiyorum dedim.

Hiçbir şey söylemedi, sessizce yemeğini yemeye devam etti. Bana sadece neden boşanmak istediğimi sordu. Cevap veremedim, bu onu sinirlendirmeye başladı. Çatal ve bıçakları fırlatıp, bağırmaya başladı. O gece hiç konuşmadık, Amy tüm gece boyunca ağladı. Evliliğimize ne olacağını merak ediyordu, benimse yapacak hiçbir şeyim yoktu. Ben Jane’e aşık olmuştum ve eşimi sevmiyordum.

Amy için bir evlilik sözleşmesi hazırladım, onu yarı yolda bıraktığım için vicdanım bunu yapmamı söylüyordu. Araba ve evi ona verip, şirketten de yüzde 30 hisse verecektim. Amy bu teklifimi kabul etmedi, sözleşmeyi de yırtıp attı. 10 senedir aynı yatakta uyuduğum insan bir gecede bana yabancı olmuştu sanki.

Amy’nin benim için harcadığı emeğe ve enerjiye üzülüyordum ama bir defa yola çıkmıştım ve geri dönemezdim. Jane’e aşıktım. Amy, bana Jane ile nerede tanıştığımı sordu. İş yerinde olduğunu söyleyince ‘Tahmin etmiştim’ diyerek ağlamaya başladı. Amy ağladığı için bir miktar rahatlamıştım, çünkü olması gereken buydu.

Ben bir süredir Amy’den ayrılmayı düşünüyordum, ben için olması gereken buydu. Sonraki gün eve biraz geç geldim, Amy masada bir şeyler yazıyordu. Çok yorgun olduğum için direkt uyudum. Jane ile oldukça güzel vakit geçiriyordum ve eve sadece uyumak için geliyordum. Gece uyandığımda Amy’nin hala bir şeyler yazdığını gördüm, pek umurumda olmadı ve uyumaya devam ettim.

Amy sabah önüme bir kağıt koydu, boşanma için istediği şartları yazmıştı. Maddi olarak hiçbir şey istememiş, boşanmayı ilan etmek için sadece 1 ay zaman istemişti. Oğlumuzun 1 ay sonra sınavlarının olmasından dolayı, onun kötü hissetmemesi için boşanmak üzere olduğumuzu gizlemek istiyordu. Bu oldukça doğal ve kabul edilebilir bir durumdu. Dikkat çeken bir isteği daha vardı, 1 ay boyunca onu kucağımda kapıdan içeriye taşımamı istiyordu. Bir an Amy’nin delirdiğini düşündüm ama süreci sorunsuz bir şekilde atlatmak için kabul ettim.

Amy’nin şartlarını Jane’e anlattığımda ise gülmeye başladı ve bunların çok saçma olduğunu söyledi. Amy’yi ilk gün kucağımda taşıdığımda tuhaf hissettim, oğlumuz arkadan bizi alkışlıyor ‘Babam annemi kucağında taşıyor’ diye seviniyordu. Amy, ‘Boşanmamızdan bahsetme’ dedi bana, ben de tamam dedim ve onu kapının önünde kucağımdan indirip işe gittim.

4. gün Amy’yi taşıdığımda güven duygusuyla kaplandım. Güven duygusu her geçen gün daha da artıyor, Amy’yi taşımak giderek daha da kolaylaşıyordu. Amy’nin giderek hafifleşmesi dikkatimi çekiyordu, son gün Amy’yi taşırken hareket dahi etmemiştim.

Amy’le gün geçtikte daha da yakınlaşmaya başlamıştık. Sanırım boşanma kararım değişmişti, koşarak ofise gittim. Jane’in yanına giderek boşanmaktan vazgeçtiğimi söyledim. Yüzüme şaşkın şaşkın bakmaya başladı, ‘Ben Amy’den boşanmıyorum’ dedim. Jane yüzüme bir tokat vurdu. Hemen çıkıp eve gittim. Yüzümde bir gülümseme vardı, çiçekle birlikte yatak odasına çıktım. Ancak gördüğüm manzara karşısında hayatımın şokunu yaşadım, Amy’yi yatağın üzerinde ölü buldum.

Amy, uzun bir süredir kanserle mücadele ediyormuş. Ondan boşanmaya çalışan ben, bunu fark edememiştim. Ömrünün az kaldığını bildiği için, oğlumuza beni iyi bir baba ve iyi bir eş olarak göstermeye çalışmıştı.